zaterdag 26 juli 2025

De webshop

Of ik het rouwboeket wil bestellen. Natuurlijk wil ik dat. Dat doe je dan liefst bij de plaatselijke bloemist. Te Putten dus. Die heeft een zo op het eerste gezicht een heel gelikte website. Maar schijn bedriegt. Ik doe er wel een uur over en ik heb drie keer gebeld. 

Bij 'bezorgadres' moet je een naam en adres invullen (en 'privé/zakelijk'). De informatie die ze willen weten is zo gedetailleerd dat je de indruk krijgt dat het om jouw eigen gegevens als besteller gaat. Maar als je doorgaat kom je het bezorgadres in de samenvatting niet meer tegen. 

Ik ga toch maar eens bellen, en een mevrouw met een Puttens accent zegt geruststellend dat het niet aan mij ligt. Ik moet onder 'bezorgadres' de naam van de overledene maar invullen. Zij kan de bestelling ook telefonisch opnemen, maar ze heeft liever dat ik zelf online bestel - en betaal. Dat snap ik, dus ik begin opnieuw. Per ongeluk vul ik nu 14.59u in, in plaats van 14.00u. Dat komt door dat tijd-tooltje. Did tijd kan ik nergens meer herstellen. Weer alles deleten. Weer opnieuw. Uiteindelijk krijg ik als alles afgerond is, betaald dus, een samenvattend mailtje, maar daar staat nu  nergens dat het boeket naar de begraafplaats moet. 

Dus bel ik de mevrouw te Putten nog maar eens om dat te zeggen en ook dat ik het een onduidelijke site vind. Het komt wel goed, zegt ze. Het is de schuld van de web-bouwer. Als ik me die zo voorstel werkt die met standaard-formulieren die niet op elke situatie van toepassing zijn. En hij was natuurlijk heel duur, en toen heeft de ondernemer na een aantal verbeterrondes besloten het maar zo te laten. En nu moet die mevrouw aan de telefoon bij elke bestelling drie telefoontjes doorploegen omdat de klanten er niet uit komen. Het komt goed, zegt ze.

Toch is het algehele gevoelen dat het niet goed komt, en dat je ook niets aan mij kunt overlaten. Zal ik dat die mevrouw nog laten weten? Die er ook niets aan kan doen.

Maaltijdsalade venkel

De tweede venkel moet ook geoogst want die wordt almaar groter. Hier een leuk simpel recept met witte bonen (ik doe tegenwoordig altijd limabonen), handsinaasappels, geroosterde walnoten of pecannoten, gebakken venkel. In de dressing zit een eetlepel honing. De sla en de rozijnen was ik vergeten en toen was het al heel lekker.

https://www.foodiesmagazine.nl/recepten/bonensalade-met-sinaasappel-venkel-en-rozijnen/

vrijdag 25 juli 2025

Voetbaltypes

Deze week veel naar het EK vrouwenvoetbal gekeken. Nadat Nederland uitgeschakeld was. Aanvankelijk was ik het niet van plan, want wat ken je al die elftallen nou, maar uiteindelijk ging ik om. Het blijkt steeds heel spannend met al die verlengingen en strafschoppen. 

Maar het allerleukst vind ik de types. Frankrijk en Duitsland hebben allebei een Sari-van-Veenendaal-achtinge keepster. Ann-Kathrin Berger voor Duitsland, en Pauline Peyraud-Magnin voor Frankrijk. Ik vind ze leuk potteuze look-alikes. Cristiana Girelli voor Italië, van wie niet aflatend werd gezegd dat ze zo oud is, namelijk 35 jaar is ook zo bdruwekjend sterk. Bij Engeland vielen deze week op: de hoogblonde Cloe Kelly en de Ghanese Michelle Agyemang. Die laatste schijnt ook goed te zijn in piano en zang. En nu weer de Spaanse trainster Montse Tomé. Wat een geweldige kop. 

En dan zondag om 18u Engeland Spanje. De Finale. Met heel veel types om van te genieten. Ik zou natuurlijk Sarina Wiegman moeten steunen, maar om te tekenen hoop ik dat Spanje wint. Ik wil ze pas gaan tekenen als je ze blijvend herinnert, en dat gebeurt niet als ze verliezen.




donderdag 24 juli 2025

De aardappeloogst

Ik moet mij maar eens met de aardappelen gaan bezighouden. Op de volkstuin heb ik vijf groentebedjes ingericht met vijf aardappelrassen. In elk vakje heb ik vijf tot zeven poot-aardappelen gepoot. Een vak is helemaal verdord, volgens mij moet ik die nu oogsten. Andere staan er nog pront groen bij. Ik had er naamkaartjes bij geplaatst, want dit onthoud ik allemaal niet. Vier kaartjes vind ik terug: de 'doré', de 'bildstar', de 'alouette' en de 'irene'. Het vijfde kaartje is zoek.

De 'doré' is een vroege aardappel, leer ik,  die oogst je in juni-juli. Vandaar dat van die de blaadjes verdord zijn. De andere zijn 'late' soorten. Die hebben nog tot eind augustus. 

De tuinvriendinnen maken melding van woelratjes, mollen, muizen, ratten, duiven, kreeften een hele dikke haas. Daar heb ik (gelukkig) nog niets van gemerkt. 

Bobby heeft vandaag de kookbeurt. Wat dacht je van aardappelen, opper ik. En hij maakt een oer Duitse Kartoffelsalat




Een einde

Al achttien jaar schrijf ik hier over zaken in het leven die mij treffen. Die bij mijzelf een soort van opwinding brengen. Van totaal verschillende orden van grootte. 

Ik ben dat gaan doen rond mijn vijftigste, toe ik dacht: wat is de waarde van het leven als je ouder wordt? Ik had geen idee, geen positieve voorbeelden. Er was een schrikbeeld van achter-de-geraniums, en dat nooit. Toen ben ik begonnen. Gewoon stukjes schrijven over iets wat ik meemaak. Luigi zei ooit tegen mij dat het een vorm van geschiedschrijving is wat ik doe.

Ik moet natuurlijk rekening houden met de privacy van mensen om mij heen. Want die figureren. Meestal heb ik het ze niet gevraagd. Ik gebruik nooit hun echte namen. Ze zijn niet te googelen. De meesten vinden het ok tot heel erg leuk. Er heeft wel eens iemand gezegd dat ze dankbaar was dat ze een personage was in mijn blog: ik-word-geblogd-dus-ik-besta. Ik schrijf nooit negatief op mijn blog, behalve dan over apparaten en digitalisering die gebruikersonvriendelijk zijn. Maar er zijn mensen die het echt niet willen en boos op mij worden, hoe aardig de woorden ook zijn die ik schrijf. Dan voel ik mij heel erg onbegrepen, maar haal ik dat - met pijn in het hart - weg. 
Het is voor mij regelmatig een dilemma als er moeilijke dingen gebeuren. Die zijn er natuurlijk ook. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Vaak schrijf ik dan niet. Soms wel. Want al die dingen maken ook de waarde het leven. 

Zo gingen we gisteren naar Nijkerk, naar Bobby's oude oom Bart die gevallen is op zijn rug en daar een hoge dwarslaesie aan overgehouden heeft. Hij kan bijna niets meer bewegen. Afschuwelijk om je voor te stellen. Maandag is hij van het ziekenhuis naar een hospice gebracht. In Nijkerk. Wij gaan op bezoek, en zijn al gewaarschuwd dat hij misschien niet meer kan praten. Of slaapt. 

Hij is er slecht aan toe. Twee verplegers manoeuvreren hem desgevraagd iets rechter op. Dan komt er een meneer binnen. Ik ben een oude buurman, zegt hij. Die heeft zondag in de kerk gehoord dat oom Bart in een hospice ligr en is gaan rondbellen. Hij loopt zomaar binnen  'Bart, wat een schrik! Hoe is het zo gebeurd?' Heel erg. Hoe kan dat nou, dat iemand zomaar zo'n kamer binnen loopt? En wij dan weer te beleefd om hem weg te sturen. 

We ziiten er stil. Wat valt er nog te zeggen. Je kijkt naar zijn borstkas. De longen. Het hart. Het doet het nog. Hoelang nog? Bobby zegt wat woorden. Bedankt oom Bart. Aan zijn ogen zie je dat het binnen komt.

Uiteindelijk gaan we zelf de kamer maar uit en zeggen tegen de dienstdoende vrijwilliger dat volgens ons die oude buurman niet binnen had mogen komen en beter weg kon gaan.

Een paar uur later komt het bericht dat oom Bart overleden is. We gaan maar voetbal kijken. Duitsland-Spanje.


woensdag 23 juli 2025

Het grondwater

Slechts vijf dagen ben ik weg geweest. De laatste twee dagen heeft het aardig geregend. De tuin is in die week ontploft. Niet alleen enorme courgettes, maar ook de bramen en de brandnetels en het gras. Overal onkruid. Ik wil er haast niet meer naar toe. Er is geen beginnen aan. 

Er zit niets anders op dan het werk in hele kleine partjes verdelen. En elke dag wat. 

Gisteren ben ik begonnen met het gras maaien. Maar de trimmer kon nog de helft niet aan. Vandaag terug maar nu regent het. Ik doe maar wat planten eruit trekken en afknippen die me het ergst storen.

Nu zie ik dat het grondwater al weer heel hoog staat. Ook in het 'aardappel-akkertje'. Gaan nu mijn aardappels verrotten of heeft een paar dagen respijt?




maandag 21 juli 2025

OV Chip

Ik heb gereisd met een ticket van NS International. Het ticket had ik zowel op de telefoon als uitgeprint. De heenweg had ik bij het betreden van de stationshal de QR-code op de print voor de scanner gehouden en ging het poortje open. 

Maar toen ik terugkwam deed ik dat weer, maar ging het poortje niet open. Ik probeerde het ook bij een paar andere poortjes, maar nee. Normaal ga je met je OV-chipskaart door die poortjes, moeiteloos. Er stond nergens geen uitleg en geen personeel dat me kon helpen. Ik wou naar huis. Dus uiteindelijk ging ik maar met mijn OV-chipkaart door het poortje, waarna er onmiddellijk 10 euro van werd afgeschreven. Ik was immers niet ingecheckt met die OV-Chipkaart.

Op Utrecht CS is nog één loket voor internationele reizen. Over het algemeen willen ze je daar niet helpen, want je wordt geacht alles zelf online en digitaal doen, maar ik dacht: ik ga het toch even proberen. De mevrouw aan het loket begreep onmiddellijk wat er gebeurd was, maar ze kon niets voor me doen. Er staat een informatiezuil, zei ze ook nog, daar had u kunnen lezen wat u kon doen. Maar ja. Dat wist ik niet en die had ik niet gezien. En om bij haar loket te komen moest ik door dat poortje. Over 24 uur zou mijn OV-saldo bijgewerkt zijn en zou ik zelf online dat tientje kunnen terugvorderen.  

Ik weet nu al dat het niet gaat lukken. Maar ik moet het van mezelf toch proberen. Je kunt ook een telefoonnummer bellen, zie ik op de site, maar dan krijg je een robot die je na twee vragen en antwoorden alsnog naar de site nietuitgecheckt.nl stuurt. Als het me eindelijk lukt om op die site binnen te komen - ik heb er geen account - dan staat daar mijn situatie niet bij. Grr. Geen idee. Moet ik dan morgen weer naar dat loket waar ze je niet willen helpen? Bobby zegt: 'Laat toch zitten, vergeet dat tientje.' Maar ik kan het niet uitstaan.